معنی غواصی کردن در لغت نامه دهخدا

در آب فرورفتن برای به دست آوردن مروارید و مرجان و جز آن. غیاصه. (منتهی الارب). رجوع به غَوّاص و غَوّاصی شود:، کبک رقاصی کند سرخاب غواصی کند، این بدین معروف گردد آن بدان شاهر شود.، منوچهری.، آن دُرّ یتیم که در دریای ترکستان به تحصیل آن غواصی میکرد حاصل آورد. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1272 ص 277).، غواصی کن گرت گهر میباید، غواصان را چار هنر میباید، سر رشته به دست یار و جان بر کف دست، دم نازدن و قدم ز سر میباید.، ؟،

معنی غواصی کردن در فرهنگ لغت هوشیار

در آب فرو رفتن به طلب مروارید مرجان و غیره، تامل کردن در چیزی تفکر کردن

معنی غواصی کردن - جستجوی لغت در جدول جو

غواصی کردن

لغت نامه دهخدا

غواصی کردن

فرهنگ لغت هوشیار

غوص کردن

در آب فرو رفتن، کنایه از در امری تامل کردن، غور کردن

فرهنگ فارسی عمید

غوص کردن

(دَ دَ)

فرورفتن در آب. (ناظم الاطباء). غوطه خوردن. غوطه زدن. رجوع به غوص شود:
گهر ناید بکف بی غوص کردن.
کاتبی.
، غور کردن. استقصاء. تعمق. دقت در دانستن حقیقت و کنه چیزی. رجوع به غوص شود

لغت نامه دهخدا

واصل کردن

(فَ چَ وَ دَ)

رسانیدن. سبب رسیده شدن گشتن. رسیدن کنانیدن. (ناظم الاطباء). واصل گردانیدن. بردن

لغت نامه دهخدا

غمازی کردن

(دَ سَ دَ)

سعایت. (ترجمان علامۀ جرجانی). سخن چینی کردن. غمز. امغال. (منتهی الارب). رجوع به غمز و غمّاز شود:
حدیث عشق تو پیدا نکردمی بر خلق
گر آب دیده نکردی به گریه غمازی.
سعدی (بدایع).
میسرت نشود عاشقی و مستوری
که عاقبت بکند رنگ روی غمازی.
سعدی (خواتیم)

سعایت. (ترجمان علامۀ جرجانی). سخن چینی کردن. غَمز. اِمغال. (منتهی الارب). رجوع به غَمز و غَمّاز شود:
حدیث عشق تو پیدا نکردمی بر خلق
گر آب دیده نکردی به گریه غمازی.
سعدی (بدایع).
میسرت نشود عاشقی و مستوری
که عاقبت بکند رنگ روی غمازی.
سعدی (خواتیم)

لغت نامه دهخدا

خواری کردن

(بَ اَ تَ)

کنایه از دشنام دادن، زیانکاری کردن. (آنندراج) (انجمن آرای ناصری) ، تحقیر کردن. استحقار. استخفاف. (یادداشت مؤلف) : جماعتی از بزرگ زادگان بر وی خواری کردند و از خداوندان تعلیم گفتند و تو از کجا و علم خواندن کجا؟ (مجمل التواریخ و القصص)

لغت نامه دهخدا

بواسی کردن

(نَجْءْ)

این کلمه در شاهد زیر آمده و از ریشه ب و س و و بمعانی درشتی کردن و بزرگی کردن و آزار دادن مردم است: و آن جماعت که از همه بواسی میکردند هر یک با سر پیشۀ اول خود رفتند. (تاریخ غازان خان ص 318)

لغت نامه دهخدا